Team
Ondersteunend bij verlies is in februari 2020 opgericht door twee vriendinnen die elkaar herkennen in het omgaan met verlies en het begeleiden van een rouwproces. De meeste mensen praten liever niet over de dood, het is te zwaar en te beladen en het komt te dicht bij hun emoties. Maar juist het praten over de dood, het afscheid en verlies kan het leven van nabestaanden iets lichter maken.
Levenservaring en verliezen in mijn leven zijn de fundamenten van de keuze die ik heb gemaakt om mensen en hun naasten te ondersteunen bij verlies. Uit eigen ervaring weet ik hoe essentieel stervensbegeleiding en rouwverwerking kan zijn.
Het overlijden van mijn vader en van een dierbare vriendin heeft er zeker toe bijgedragen dat ik diverse trainingen "Stervensbegeleiding" ben gaan volgen.
Werken in een Hospice gedurende 9 jaar heeft mij mede gevormd tot wie ik nu ben. Het nabij zijn, in verbinding zijn met stervenden en hun naasten, herinneringen delen. Compassie en hulp bieden waar nodig, in alle rust en vertrouwen.
Afscheid van het leven nemen is iets groots en zo belangrijk om goed en liefdevol te begeleiden. Daar sta ik voor.
Na mijn Hospicewerk ben ik gaan werken voor een hulplijn; dit was zwaar en confronterend. De (zelf-)dood was ook in dit werk volop aanwezig. Waar mensen in nood verkeren is het van groot belang de tijd te nemen en vooral te luisteren. Kortom: “er zijn” voor iemand.
Een rouwproces is vaak zo ongrijpbaar en gaat op en neer en kan lang duren. Dit mag zeker niet onderschat worden. Het kan een chronisch proces zijn; ook dan is het van belang naast iemand te staan en troost te bieden.
Met hart en ziel zet hoop ik mij in moeilijke en verdrietige tijden voor u in te zetten om rust en troost te bieden.
Zowel in mijn werk (als verpleegkundige) en in mijn familie heb ik veel te maken gehad met verlies, afscheid en rouw.
De dood is onlosmakelijk verbonden met het leven. We weten het allemaal, maar de pijn is intens als je ouder, je partner, je kind of je vriend, het leven verlaat.
De impact, de onmacht, de vragen, het verdriet dat dit met zich meebrengt, is voor achterblijvers enorm.
Op 4 jarige leeftijd verloor ik mijn moeder en tot op de dag van vandaag heb ik vragen over wie ze was. In de loop van mijn leven heb ik op vele vragen antwoord gekregen van mijn familie, maar toch, ik heb het haar nooit kunnen vragen.
In mijn werk was het dagelijks aan de orde en zag ik zo vaak de worsteling van de nabestaanden, maar ook van de stervende om het leven los te laten.
Voor elke nabestaande is het belangrijk om te praten over je dierbare en te delen wie hij of zij was. Te praten over het afscheid, over de pijn, over wat je allemaal te wachten staat. Dat geeft ook verbondenheid, het maakt het verdriet soms wat lichter en zie je ook hoe fijn het was om zo’n partner, kind, vriend in je leven te hebben gehad. Het maakt je ook trots, ondanks het verdriet, ook dat kan samengaan. Erover praten, een schouder, een woord van troost; het kan helpen om het verdriet en gemis een beetje dragelijk te maken en het een plaats te geven in je eigen bestaan.
Het omgaan met de dood en verdriet en rouw heeft me altijd bezig gehouden. Het begeleiden van mensen in deze fase werd voor mij een mooie taak, ik merkte hoe belangrijk dit was. Om die reden wilde ik heel graag na mijn werkbare leven, iets betekenen in de verlies en rouwverwerking zodat het wat draaglijker kan worden.
Samen met mijn vriendin Annebee, hebben we hierover veel gesprekken gevoerd op welke wijze we dit vorm zouden kunnen geven. Na intensief overleg en coaching hebben we ondersteunend bij verlies opgezet.