Het verlies van een dierbare (partner, kind, ouder, broer, zus, of een andere naaste) is een ongelooflijke ingrijpende gebeurtenis. Vroeg of laat, zal ook iedereen daar mee te maken krijgen. Hoe ga je er mee om, hoe doe je dat?

Allemaal vragen waar je geen antwoord op krijgt en wat je ook niet weet. Je gaat het zelf ontdekken, iedere situatie is immers anders en ieder persoon is uniek. Wat we wel weten is dat het je helpt om er veel over te praten. Uiteindelijk kan het je helpen om de draad weer op te pakken, maar daar gaat een moeilijke en lange weg aan vooraf.

Rouwverwerking is een grillig proces en voor iedereen is dit anders, je kunt het niet fout doen. Rouwen is heel hard werken, we noemen dat ook wel: ROUWARBEID.

Wat belangrijk om te weten is: de bijzondere band met je dierbare sterft nooit…..

Rouwen doe je op je eigen manier, in je eigen tempo. Het loslaten van je dierbare is een intens zwaar proces. Alle fases die je tijdens de rouw doormaakt zijn verwarrend. Er kan pijn, ongeloof, boosheid en ook een diep verlangen optreden als je in rouw bent. Ieder mens gaat er anders mee om, maar iedereen maakt de fases van rouw door in willekeurige volgorde. We noemen dat de ROUWTAKEN.

 

Aanvaarden van verlies

Het kan toch niet waar zijn… Je kunt niet geloven dat je dierbare dood is, dat deze nooit meer terugkomt. Dit gevoelsmatig te aanvaarden is moeilijk. Het weten en voelen dat de ander er niet meer is, je verstand en je gevoel zijn niet in evenwicht.

Er komt zoveel op je af, iedereen stelt vragen en dan moet ook nog het afscheid worden geregeld. Je voelt je alleen, je bent intens verdrietig. Tijd helpt ook om steeds meer te aanvaarden dat je dierbare er niet meer is, de eerste verjaardag, alleen naar vrienden of familie gaan, uit eten gaan, een wandeling maken, het is zo moeilijk om dit zonder je dierbare te beleven. Praat er over, benoem de mooie herinneringen, de mooie vakanties en alles wat je samen hebt beleefd. Er met vrienden en familie, of je buren over te praten, is altijd fijn. Het verdriet is immers zo groot en ook anderen ervaren het als een steun voor de rouwende, ze staan graag voor je klaar en delen graag herinneringen.

 

Het voelen van de pijn

Het verwerken van verlies gaat gepaard met pijn, dit is ‘zielepijn’, hier kan niemand wat aan doen. Alleen jij voelt deze intense pijn: verdriet, gemis, angst, boosheid, alle emoties komen binnen. Het ontladen van je emoties is een hele normale reactie in deze fase van rouw.

Ieder doet dit weer anders, de een kan makkelijk huilen, de ander kan niet huilen en wil graag praten, weer een ander wil helemaal niks en wil ook niemand zien. Het maakt niet uit, alle soorten van verdriet en emoties mogen er zijn.

Ook je lichaam kan ongemakken vertonen; hoofdpijn, spierpijn, een naar gevoel in je maag, benauwd gevoel op de borst, een brok in je keel, overgevoelig voor geluid, duizeligheid, geen eetlust, vermoeidheid, pijn in je rug of totale futloosheid.

Hoe je emoties ook verlopen, wees niet bang voor deze emotionele pijn, geef er aan toe. Het kan op alle ongewenste momenten optreden, zelfs na jaren, of bij bepaalde muziek kan het je overvallen. Vaak helpt het je om foto’s te bekijken, of filmpjes te draaien, of naar mooie muziek te luisteren, of naar een plek gaan waar je samen zo graag kwam. Emoties laten zich niet regisseren, je kunt het misschien wel doseren, maar meestal overkomt het je gewoon op de meest onverwachte momenten.

Soms onderdruk je het verdriet en stop je de herinneringen weg omdat het je zo triest en wanhopig maakt, maar ook dat is een logische reactie.

 

Het aanpassen van de nieuwe realiteit, een ander leven

Van dit leven maakt de overledene fysiek geen deel meer uit en juist dit nieuwe andere leven vraagt heel veel van je. Alles wat je eerst samen deed, doe je nu alleen of met vrienden of familie. De dagelijkse gewoonten zoals het doen van boodschappen, koken, huishouden, de sociale contacten; alles krijgt een andere waarde voor je. Je bent de inrichting van je leven kwijt.

Het aanpassen aan je nieuwe andere leven vraagt tijd van je, deze tijd moet je ook nemen en niemand weet hoe lang dat duurt, dat is voor iedereen anders. Jij zelf bepaalt dit tempo net zolang als het goed voelt voor je.

Het afspreken met vrienden, wandelen in je eentje, dit zijn hele moeilijke stappen. Het verdriet kan zo groot zijn, dat je geen enkele behoefte hebt om iets te ondernemen. Toch kan contact met de buitenwereld je ook steun en troost geven, belangrijk is vooral wat goed voor jóu voelt.

Je bent aan het werk om een nieuwe invulling aan je bestaan te geven. Langzaam moet je weer vertrouwen in het leven krijgen. Weet ook dat jij anders naar de wereld kijkt en dat de wereld ook anders naar jou kijkt.

 

Je dierbare een plek geven in je nieuwe bestaan, herinneren en weer genieten

De band die je met je dierbare had, zal nooit verbroken worden door de dood, deze band zal wel anders worden en daar moet je een weg in vinden. Je zult met grote regelmaat overvallen worden met herinneringen, je dierbare zit immers in je hoofd en hart.

In je huis staan foto’s, aandenkens en deze kom je op zoveel momenten tegen. De datum van de verjaardag, de sterfdatum, de trouwdag, allemaal momenten die je mag koesteren en daar ook tijd voor mag nemen.

Het vieren van de geboortedag is helemaal niet gek, dit is ook goed om met je naasten te doen, dat kan een ritueel zijn die waardevol is voor jou en de nabestaanden.

Langzaam ga je weer wat meer plezier in je leven ervaren, de mooie herinneringen en het verlangen zullen altijd blijven.

Wil je praten over je verlies of zoek je liever afleiding in de natuur; doe het op de manier die bij jou past. Samen herinneringen ophalen kan heel troostend zijn.

 

Rouwgroepen kunnen je helpen, de deelnemers hebben allemaal een zelfde soort ervaring. Dit delen met elkaar geeft steun en begrip voor jouw proces. De functie van een groep is dat je naar elkaar luistert en van elkaar kunt leren en dat je ook staande blijft.

 

Je loopt met elkaar mee, je loopt naast elkaar….

 

Langzaam zal het duistere verdwijnen en zal het licht lichter worden……

 

Liefde en rouw zijn oneindig! Rouwen stopt niet, het verdriet blijft, maar dit krijgt langzaam een plek in je nieuwe leven. De oneindigheid van rouw heeft ook een troostende kant: de oneindigheid van de liefde…